παροξυντικός

-ή, -ό / παροξυντικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [παροξύνω]

νεοελλ.

αυτός που επέρχεται με παροξυσμό («παροξυντική αιμοσφαιρινουρία»)

μσν.-αρχ.

1. αυτός που παροξύνει, ο κατάλληλος στο να παροξύνει, ο παρορμητικός, ο διεγερτικός, ο προτρεπτικός («παροξυντικόν αὔλημα», Πολυδ.)

2. αυτός που εξεγείρει, που παροργίζει, ο ερεθιστικός, ο προκλητικός

3. ιατρ. αυτός που επιτείνει τα κακά συμπτώματα, ο επιδεινωτικός, ο επιβαρυντικός («ἡ δείλη μὲν ὀχληρὸς καὶ παροξυντική», Γαλ.)

4. το ουδ. ως ουσ. τὸ παροξυντικόν

η ιδιότητα τού παροξύνω ή παροξύνομαι («τὸ παροξυντικὸν τοῡ ἤθους», Αριστοτ.)

5. φρ. «παροξυντικὴ ἡμέρα» — η ημέρα τού παροξυσμού κατά τους διαλείποντες πυρετούς (Γαλ.).

επίρρ...

παροξυντικῶς Α

με τρόπο παροξυντικό, που παροργίζει, ερεθιστικά («τοῡ Πινδάρου σφόδρα πικρῶς καὶ παροξυντικῶς εἰρηκότος», Πλούτ.).